Деҳаи Ремон – Таърих, урфу одат ва зиндагии мардум

Маълумоти умумӣ

Деҳаи Ремон яке аз деҳаҳои кӯҳистонии зебои ноҳияи Айнӣ мебошад, ки дар ҳудуди Ҷамоати деҳоти Анзоб ҷойгир аст. Ин деҳа дар қаламрави собиқ колхози «Россия» воқеъ буда, аз маркази ҷамоат 6 километр ва аз маркази ноҳия 52 километр дуртар ҷойгир шудааст.

Дар деҳа мактаби таҳсилоти миёнаи умумии №31, клуб, китобхона, мағоза, инчунин маркази тиббӣ амал мекунад. Мардуми Ремон аз қадим бо меҳнатдӯстӣ ва одобу ахлоқи нек шинохта шудаанд.

Пайдоиши ном ва таърихи деҳа

Топоними «Ремон» аз ду ҷузъ иборат аст: «Рем» – калимаи диалектӣ, ки маънои «сафедор» ё «тополи нуқрагун»-ро дорад, ва «-он» – пасвандест, ки дар забони тоҷикӣ шакли ҷамъ ё маконро ифода мекунад.

Пас, Ремон маънои «ҷои сафедорон» ё «макони тополҳои нуқрагун»-ро дорад.

Мувофиқи ривояти мардумӣ, дар ҷое, ки ҳоло деҳа ҷойгир аст, замоне кӯли зебое мавҷуд будааст, ки гирди он пур аз дарахтони сафедор буд. Пас аз заминҷунбии сахт, кӯл шикаста, обаш берун рафт ва дар ҷойи хушкшудаи он деҳа бунёд ёфт. То имрӯз дар гирду атрофи Ремон дарахтони сафедор ба нишонаи он замон боқӣ мондаанд.

Урфу одат ва маросимҳои мардумӣ

Мардуми Ремон урфу одат ва расму ойинҳои аҷдодиро бо эҳтиром риоя мекунанд. Аз ҷумла, яке аз маъруфтарин маросимҳо «Ҷуфтбаророн» мебошад.

Ҷуфтбаророн — ин маросими кишоварзии қадимист, ки дар оғози баҳор баргузор мешавад. Он рамзи оғозёбии мавсими кишт мебошад. Дар ин рӯз «Бобои Деҳқон» — шахси бузургсолу таҷрибадор бо дуои махсус ба деҳқонон иҷозат медиҳад, то кори саҳроиро оғоз намоянд. Мардуми деҳа дар ин рӯз ғизоҳои маросимӣ омода мекунанд, сурудҳои мардумӣ месароянд ва бо рӯҳи ҳамбастагӣ мавсими кишоварзиро ифтитоҳ менамоянд.

Аз дигар урфу одатҳои маъмули деҳа метавон ном бурд:

* Наврӯз — бо баргузории бозию мусобиқаҳо, шодиву рақсу суруд;

* Меҳргон — ҷашни ҳосилот;

* Суннатгузорӣ (хатнасур) ва арӯсӣ — бо сурудҳои мардумӣ ва рақсҳои суннатӣ.

Шуғл ва ҳунарҳои мардумӣ

Соҳаҳои асосии иқтисодии деҳа чорводорӣ, тамокукорӣ, боғдорӣ ва зироаткорӣ мебошанд. Замини обии деҳа аз сойи Тагиях обёрӣ мешавад, ки барои кишти ғалладона, сабзавот ва меваҳо шароити мусоид фароҳам меорад.

Мардони деҳа асосан ба чорводорӣ ва сохтмон, занон бошад ба бофандагӣ, дӯзандагӣ ва тайёр кардани маҳсулоти ширӣ машғуланд.

Дар фасли тобистон аҳолӣ бо парвариши зироатҳои гуногун, ҷамъоварии ҳосил ва нигоҳубини боғҳо саргарм мешаванд. Дар зимистон бошад, мардум бо корҳои хонагӣ, таъмири асбобҳо ва ҳунарҳои дастӣ машғул мешаванд.

Дастовардҳои замони истиқлол

Дар солҳои соҳибистиқлолӣ деҳаи Ремон низ мисли дигар гӯшаҳои кишвар рушду тараққӣ ёфтааст.

Мактаби деҳа таъмир шуда, бо таҷҳизоти таълимии нав таъмин гардид. Роҳ ва пули байни деҳа ва маркази ҷамоат бозсозӣ шуданд. Дар соҳаи кишоварзӣ истифодаи техникаи замонавӣ ва усулҳои нави обёрӣ ҷорӣ гардидааст. Бисёр ҷавонони деҳа дар муассисаҳои олӣ таҳсил мекунанд ва баъдан ба ватани худ бармегарданд, то саҳм дар рушд гузоранд.

Хулоса, Деҳаи Ремон – гӯшаи зебо ва таърихии Тоҷикистон аст, ки мардумаш бо меҳнат, вафодорӣ ба суннатҳо ва муҳаббат ба табиат машҳур мебошанд. Номи деҳа, урфу одат, табиати зебо ва меҳнати сокинонаш ҳамчунон рамзи зиндагии осоишта ва меҳнатдӯстонаи тоҷикони кӯҳистон боқӣ мондааст.

Шамсиддин Халифаев, рӯзноманигор