Деҳаи Марғзор яке аз деҳоти куҳии шинохтаи дараи зебоманзари Аловуддин мебошад, ки дар ҷамоати деҳоти Фондарё, ноҳияи Айнӣ, вилояти Суғд ҷойгир аст. Марғзор баландтарин деҳаи ин дараи афсонавӣ ба ҳисоб меравад. Тибқи маълумоти таърихӣ, номи деҳа дар соли 1904 дар асари муҳаққиқи рус Михаил Моисеевич Вирский «Список населённых мест Самаркандской области» зикр гардидааст. Он замон деҳа дар ҳайати волости Искандеровская, участкаи Пенджикентский, вилояти Самарқанд, қисми Туркистон будааст.
Топоними «Марғзор» решаи амиқи форсӣ-тоҷикӣ дорад. Аз ду ҷузъ иборат аст:
«Марғ» – маънояш луг, сабзазор, дашти сабз;
«-зор» – пасвандест, ки маънои «ҷойи пур аз чизе» медиҳад.
Ҳамин тавр, «Марғзор» маънои “ҷои пур аз сабза, лугу сабзазор” дорад. Ном ба муҳити зебо ва табиати сабз ва гулпӯшии ин деҳа ишора мекунад.
Марғзор дар баландии зиёда аз 2200–2300 метр аз сатҳи баҳр ҷойгир аст. Аз ҳама баландтарин деҳаи дараи Аловуддин буда, дар оғӯши кӯҳҳои осмонбӯс қарор дорад. Аз шимол бо деҳаи Пасруд, аз ҷануб бо Чоре ва аз шарқ бо дараи Аловуддин ҳаммарз аст.
Масофа то маркази ҷамоат – 8 км
Масофа то маркази ноҳия (шаҳраки Айнӣ) – 28 км.
Марғзор чун як қишлоқи тиллоӣ дар дили кӯҳҳо ҷой гирифтааст. Табиаташ зинда, ҳавояш софу мусаффо, чашмаҳояш мусаффотар аз ойина ва сокинонаш меҳнатдӯсту содиқанд. Мардуми ин диёр фарзандони ҳақиқии табиатанд — бо баландӣ, санг, сабза ва оби кӯҳӣ ҳамзистанд.
Аксари аҳолии деҳа ба чорводорӣ, боғдорӣ ва кишоварзӣ машғуланд. Маҳсулоти ширию гӯштӣ, меваҳои кӯҳӣ, себу зардолу ва чормағзҳои хуштаъм аз маҳсулоти асосии хоҷагии онҳо мебошанд. Мардони деҳа бо ҳунари чӯбкорӣ ва сохтмони анъанавӣ машҳуранд, дар ҳоле ки занон бо гулдӯзӣ ва ҳунарҳои мардумӣ ном баровардаанд.
Дар Марғзор идҳои миллӣ мисли Наврӯз, Меҳргон ва Сада бо шукӯҳ таҷлил мегарданд. Мардум арзишҳои гузаштагони худро бо эҳтиром нигоҳ медоранд, урфу одатҳои аҷдодиро пос медоранд. Сокинони деҳа чеҳраҳои зебо ва нуронӣ доранд, ки симои хоси мардуми куҳистон аст — содагӣ, ростқавлӣ ва меҳмоннавозӣ.
Марғзорро метавон “ганҷинаи кӯҳистон” номид. Манзараҳои сабз, кӯҳҳои баланд бо қуллаҳои барфпӯш, чашмаҳои мусаффо ва заминҳои гулпӯш мисли расми табиати зинда ба назар мерасанд. Ҳар лаҳзаи рӯз ранг ва рӯҳи дигар дорад — саҳарон пур аз нур, шабҳо пур аз ситора.
Як сайёҳи рус, ки солҳои аввали асри XX аз ин диёр гузашта буд, дар хотироташ навиштааст:
«Когда я увидел эти волшебные горы и зелёные долины Фона, я сердце своё оставил здесь, среди фанских гор Востока…»
(“Вақте ман ин кӯҳҳои сеҳрнок ва водиҳои сабзи Фонро дидам, диламро дар ҳамин ҷо гузоштам.”)
Ин сухан гувоҳи он аст, ки зебоии Марғзорро бо сухан пурра баён кардан номумкин аст — онро бояд бо чашм дид, бо дил эҳсос кард.
Шамсиддин Халифаев, рӯзноманигор
и ещё 24
Статистика и объявления
Продвигать публикацию
Все реакции:
Мурод Собирзода, Каздони Рахмонзода и ещё 24
