Деҳаи Чоре

Деҳаи Чоре як деҳаи кӯҳистонӣ буда, дар қаторкӯҳҳои осмонбӯси Зарафшон ҷойгир аст. Ин мавқеи кӯҳӣ ва баланд, шароити табиии нодир ва муҳити ороми табиат ба зиндагии мардум таъсири куллӣ расонидааст. Аҳолии деҳа куҳистонӣ ва одаткардаи кӯҳ буда, дар муҳити сахт ва серкӯҳ ҳамеша ба ҳифзи анъанаҳои қадима ва урфу одати ниёгон аҳамияти калон медодаанд.

Таърихи деҳа

Солҳои аввалини зикр шудани деҳаи Чоре ба асри ХХ бармегардад (1904), вақте ки он дар Пасрутское сельское общество, Искандеровская волость, Самаркандская областьи Туркестани Русия шомил буд. Аз он замон то имрӯз мардуми деҳа зиндагии кӯҳистонаро идома медиҳанд ва урфу одатҳои миллиро нигоҳ доштаанд.

Деҳаи Чоре таърихи наздик бо Фалғару ва Бутамон дорад. Дар замони пешина, мардум бо дигар дехаҳои водии Зарафшон ва минтақаи Фалғар алоқаи савдо, фарҳангӣ ва ҳамсоягӣ доштанд.

Фарҳанг ва урфу одат

Мардуми деҳа ҳанӯз урфу одати ниёгонро ҳифз кардаанд. Онҳо ҷашнҳои миллӣ ва қадимии тоҷиконро бо шукуҳу шаҳомати хоса таҷлил менамоянд:

Наврӯз – ҷашни аввали баҳор ва таҷлили навсозии табиат

Сада – ҷашни оташ ва гармии рӯзҳои зимистон

Тиргон – ҷашни об ва шукуфоии табиат

Меҳргон – ҷашни меҳрубонӣ, ҳосили деҳқонӣ ва ҷамъоварии ҳосил

Дар ин ҷашнҳо мардум ҳунарҳои миллии худро ба маъраз мегузоранд, аз ҷумла: дӯзандагӣ, бофандагӣ, кулолгарӣ, қолинбофӣ ва хунармандии дигар.

Ҳунар ва шуғли мардум

Мардуми Чоре асосан ба чорводорӣ ва зироаткорӣ машғуланд. Қаторкӯҳҳо ва оби соф ба онҳо имконият медиҳанд, ки чорвои худ ва зироатҳои кӯҳӣ ва водииро парвариш кунанд. Ҳамчунин, мардуми деҳа ҳунарҳои дастӣ ва санъатҳои мардумиро ба таври анъанавӣ идома медиҳанд.

Ободонӣ ва зиндагии замони истиқлол

Бо истиқлоли давлатии Ҷумҳурии Тоҷикистон, деҳа тадриҷан обод шуда, мактабу китобхона, роҳҳои байниқишлоқӣ ва дигар инфрасохтори иҷтимоӣ ба вуҷуд омадаанд. Ин пешрафтҳо ба беҳтар шудани сатҳи зиндагӣ ва рушди фарҳанг ва шуғлҳои мардум мусоидат кардаанд.

Таъсираи табиат ва муҳити кӯҳӣ

Мавқеи кӯҳии деҳа ва қаторкӯҳҳои Зарафшон ба зиндагии мардум таъсири равшан дошта, онҳоро муҳити сахт ва пур аз таълимоти табиат омода мекунад. Мардуми Чоре ба муҳити худ одат карда, тарзи зиндагии кӯҳистонаро эҳтиром мекунанд ва ҳанӯз бо усулҳои анъанавӣ зиндагӣ мекунанд.

Шамсиддин Халифаев, рӯзноманигор